Wat heb ik er van geleerd…
Ik zou de aftrap doen bij de weekendschool Franeker groep 7. Alles voorbereid en de spullen stonden klaar, maar toen kwam Corona weer even plagen. Gewacht tot het kon, en toen konden we los!
Ik was al op tijd aanwezig, zodat ik het kennismakingsspel mee kon doen en de namen al leerde kennen. Want ken je de namen, dan weten de kinderen dat ik ze zie. Ik weet wie ze zijn en dat geeft een vertrouwd gevoel. Gevoel van erkenning van het kind. Dan al die koppies die elkaar voor het eerst in de groep zien, de één wat onzeker, de ander al duidelijk op de voorgrond. Het aftasten, wie ben jij, wat doe jij, wat gaan we doen en hoe gaan we dat doen. Je plekje innemen in de groep.
En na de kennismaking mocht ik. 22 kinderen in de groep en 4 begeleiders wachtend op wat ging komen. Die koppies, de nieuwsgierigheid, zo mooi om te zien. Maar ook wel wat onzeker…
De eerste kennismaking met als thema geloof ik jezelf en als onderliggend doel samenwerken. Dit ging prima, de kinderen vermaakten zich met de opdracht. Gingen elkaar helpen, stimuleren en zelfs de begeleiders moesten er aan geloven.
Ook die kregen bemoedigende woorden van de kinderen. Geloof in jezelf! Je kunt het! Het gaat goed! Fantastisch!!!
En na de korte pauze kwam deel twee.
Wat ga je doen als je onrustig bent in je hoofd? Grenzen stellen, aangeven, time-out nemen enzovoort. En ook hier stond het thema samenwerken centraal. Iets wat vanaf het begin van de weekendschool belangrijk is als je een hele lange periode met elkaar gaat optrekken.
De spulletjes stonden al 2 maanden klaar, te wachten om te worden gebruikt door de kinderen. Het was een beetje op de achtergrond geraakt, maar nu moesten we toch aan de bak. Flesjes, glitters en lijm…
Alle kinderen waren in groepjes verdeeld met ieder een eigen begeleider en stap voor stap gingen ze met de opdracht aan de slag. En toen gebeurde het…
De kinderen kwamen bij mij. Juf het lukt niet. Juf het is een grote klont! Eerst dachten we dat het maar bij een paar niet was gelukt, maar al snel kwamen we erachter dat er is flink was misgegaan. Het eerste wat je dan voelt is misschien wel mislukking. Maar toen kwam het.
De kinderen gingen allerlei dingen opnoemen hoe we het konden veranderen. Misschien warm water zodat de lijm zacht wordt. Misschien eerst glitter en dan lijm. Of we warmen het flesje op.
Echt geweldig hoe ze bezig waren om oplossingen te bedenken…
Het doel van het flesje op zich was niet goed gegaan, maar het proces wat er daarna in gang werd gezet was voor mij vele malen waardevoller. Toen iedereen weer rustig in de kring zat hebben we gekeken wat er mis ging. We bespraken of het nou mislukt was of niet. De vooronderstelling “mislukking bestaat niet, ik krijg alleen feedback” hebben we op een bepaalde manier besproken. Wat hebben we er van geleerd? Zelf in ieder geval dat ik het proefje van te voren nog weer even had moeten testen. En de kinderen? Dat als iets niet gaat zoals je gehoopt of verwacht had, je brein oplossingen kan bedenken. Je hebt er iets van geleerd. Dus de vraag die je jezelf dan kunt stellen: “Wat heb ik er van geleerd en hoe ga ik het de volgende keer anders doen?”
Volg je me al op Instagram? Zijn we al een connectie op LinkedIn? Laten we connecten!