Ik voelde mij falen...
Voor mij was falen het ergste wat er was. Het niet goed doen, mislukken, fouten maken. Vreselijk! En dan vooral denken: ”Wat zouden anderen er van vinden?”
Inmiddels weet ik wel beter.
De momenten dat ik vond dat ik iets fout deed en vooral dat een ander vond dat ik iets fout had gedaan, ik kan ze mij nog goed herinneren.
Ik heb ooit een aanvraag gehad van een vader voor logopedie op school voor zijn zoontje, maar dat mocht in die tijd niet van de zorgverzekeraar. Dus dat gaf ik aan bij de vader in kwestie. Hij vond dat belachelijk. Dat kan toch niet etc… Ja dat zijn de regels en ik kan er niet veel aan veranderen. Dan zou hij dat moeten bespreken met de zorgverzekeraar. Ik had hem dus naar de adviseur van de zorgverzekeraar verwezen, omdat die daar uitspraak over kon doen.
Dat was volgens hem onprofessioneel...
Krijg ik op een donderdagmiddag om 16.30 een telefoontje van een adviseur van de zorgverzekeraar (ja dat moment zit nog steeds in mijn hoofd gegrift). Hoe ik het in mijn hoofd haalde om die vader naar hem door te sturen! Dat was een stomme actie, belachelijk, onprofessioneel, en ga zo maar door. Op dat moment had ik een behandeling en zaten een cliëntje met zijn vader tegenover mij. De adviseur had niet eens het fatsoen om te vragen of het gelegen kwam.
Ik knapte, ik blokkeerde…. Ik had iets fout gedaan in de ogen van de ander en het was bestempeld als onprofessioneel. Het cliëntje en zijn vader keken mij met bezorgde ogen aan. Op de automatische piloot heb ik de behandeling afgemaakt en afgerond en toen stortte ik in. Dit was de welbekende druppel…
De overtuiging dat ik had gefaald hakte er behoorlijk in…
Mislukking bestaat niet, ik krijg alleen maar feedback.
Jaren later toen ik de NLP practitioner volgde leerde ik een ander overtuiging :”Mislukking bestaat niet, er is alleen maar feedback”. En sindsdien kijk ik heel anders naar situaties. Het is een overtuiging die ik 100% geloof en er naar handel. Nee het is nog steeds niet leuk wanneer iemand je wijst op iets wat niet goed ging, maar het voelt niet meer als falen. Ik kan er nu feedback van maken en mijzelf de vraag stellen: “Wat heb ik er van geleerd?”. “Hoe ga ik het de volgende keer anders doen?”.
Hoe ga jij dit inzetten voor jezelf?
Of overbrengen naar je kinderen of cliënten?
Want stel dat je voor dat jij de overtuiging hebt dat mislukking niet bestaat maar dat er alleen feedback is. Vanuit de NLP is dit een van de vooronderstellingen die mensen kunnen toepassen om anders naar zichzelf en anderen te kijken. Als je openstaat om jezelf feedback te geven op resultaten die tegenvallen, kom je in een leerproces terecht.
We zijn als mens zo geneigd om jezelf te veroordelen. Dat voortdurende negatieve interne stemmetje: "Ik heb het fout gedaan". "Wat stom". “Echt dom om het zo te doen”. En juist met dit veroordelende haal je onderuit wat jij ervan had kunnen leren.
Dan is de overtuiging dat mislukking niet bestaat, alleen maar feedback toch veel fijner?
Feedback is reflecteren
Ben jij in staat dit te geloven en op jezelf toe te passen? Jezelf feedback te geven, zodat je het een volgende keer anders doet? Om te reflecteren? Reflecteren is jezelf dus niet veroordelen maar de situatie zien als een leermoment.
Benieuwd wat NLP voor jou kan betekenen?
Geef je dan op voor een NLP eendaagse. In 1 dag ontdekken wat NLP is, samen mij anderen en met mij. Zo kun je het zelf ervaren en inzetten voor jezelf.